Por momentos estar activa nas redes
implica facer un exercicio de observación e contención enorme para evitar participar de
polémicas vacuas. A xente opina,
pregunta, debate, indaga, espía... moitos moi educadamente... outros buscando
ofender, insultar e destruír... Afortunadamente, tal e como lembraba Nicola
Sturgeon recentemente, twitter ten dous botóns, un para silenciar e outro para
bloquear.
Cando Suso de Toro me convidou
a participar na organización do 25 de Xullo unitario/conxunto (ou como queirades
chamarlle), pensei en todo momento que estaba a facer o adecuado, a apostar
polo adecuado; a min non me mandou ninguén, eu fun, participei, e aportei o
mellor de min e a miña visión e opinión do porque a unidade é imprescindible
non só para que Galiza teña voz propia no Congreso, senón para que o pobo
galego recupere a auto confianza e o poder que nos foi arrebatado.
"En política, coma na
vida, hai que traballar con insistencia, con argumentos, con principios,
sumando, non restando, integrando, non excluíndo, con seguridade, con
humildade, pero sen perder a autocrítica, porque perdendo a capacidade de
autocrítica e de rectificación, a revolución non é posible" dicíame un
sabio cubano que loitou có Che en Sierra Maestra.
Temos, entre moitos malos hábitos
neste País, o de pór etiquetas a todo o mundo, moitas veces para xustificar as
nosas propias penurias, ou defender un pobre argumento cheo de inconsistencias,
ou disimular unha ambición desmedida. De ter que etiquetarme, eu,
que non milito en ningunha organización, son persoa politicamente concienciada,
declárome nacionalista e internacionalista, humanista,
coidadora, irmá, filla da nai que me pariu e das que a vida me puxo no camiño
para coidar de min... e participo e me implico libremente das actividades que
entendo interesantes, sen mirar quen as convoca.
Vouvos contar unha cousa,
hai xa meses que veño notando o nervosismo dalgunhas persoas afíns ao PP
(si ledes ben, do PP), algúns deles están empeñados en etiquetarme (a min e a
outros) coma militante (e por tanto monicreque, din) do BNG... Algo moi grande
debe estar acontecendo para que estean tan preocupados; algo debemos de
estar facendo ben para que non lles asente o cu na cadeira. A miña preocupación
é que estes días tamén vexo comentarios
nas redes de xente afín a organizacións progresistas facendo xusto a
mesma apreciación, e non podo mais que pensar: ... que amarga
coincidencia...
Non teño nada en contra do BNG, é
mais, recomendaría a todo o mundo que revise ás hemerotecas e arquivos
audiovisuais tanto do Congreso coma do Parlamento galego ou no Europeo para que
se coñeza ben o traballo inmenso que levan facendo durante anos. Cando menos
merecen todo o noso respecto e mesmo admiración nalgún caso concreto. E penso
que é de necios negar que están facendo un enorme esforzo tratando de rectificar
erros (que non é nada doado) e que optaron pola vía correcta de querer adaptarse
aos tempos actuais e seguir sendo útiles á sociedade; se hai volta atrás,
repetiranse os mesmos erros internos unha e outra vez ata o exterminio da
organización.
Vivindo nun pais de envexas como
este, no que todo o mundo quere ser o protagonista pero que á vez di non querer
selo, hai quen só se limita a desacreditar aos que lles toca asumir
responsabilidades poñéndolles etiquetas e afondando nas feridas do resentimento
e da desunión. (Por certo, que esta é e vai ser a tendencia de La Voz de
Galicia e amigos: fomentar estas loitas, diferencias e contradicións para
evitar a unidade que buscamos e precisamos. Divide et impera).
Pero dáse a casualidade de que
moit@s, @s mais, queremos a unidade, unha verdadeira unidade, non é unha pose,
é unha conclusión consciente e madura, con total responsabilidade. Aquí, como
en todos lados, como non traballemos xuntos e nos deixemos de fomentar odios e
resentimentos, estamos fodidos, e todos e cada un dos que participa
destes comportamentos serán os únicos responsables de destruír a Nación que din
querer tanto. Somos as persoas todas (as que militan en organizacións políticas
e as que non) as que debemos decidir e/ou aprobar nomes, formas e candidaturas,
e coido que niso andan agora tanto Iniciativa Pola Union e Marea
Galega, e espero que continúen traballando xuntas ata lograr unha única
lista galega de unidade. E, por certo, mil grazas a quen está traballando arreo, sacrificando moito tempo persoal
nisto.
O Grupo Parlamentar Galego non é a
nosa única solución, iso é evidente, pero é sen dúbida un primeiro paso
para non quedarmos mudos no Estado, para que se escoite a nosa voz e canto mais
forte, mellor, defendendo os intereses da Nación Galega, porque iso somos,
Nación. E, por suposto, este movemento non pode nin vai quedar aquí. Hai moito
traballo que facer, moita xente á que convencer con alternativas claras enriba
da mesa, moitos caciques e tecnócratas que vencer; eses, os que están
desfacendo este Pais e os que dende Madrid xa están traballando para que non
haxa grandes cambios, son o inimigo a vencer.
Hai anos que na rúa estase falando
de unidade, ANOS, si, esta idea
non é unha novidade política, a exclusividade desta fórmula é do pobo. A xente do común, mirando dende fora
o funcionamento das organizacións políticas e logo as propostas que
presentaban, non entendía nin entende porque defendendo as mesmas cousas os
partidos non traballaban xuntos (menos o vai entender agora que a situación é
de máxima gravidade).
Dende a unidade, como si de terapia
de grupo se tratase, cunha catarse profunda e con políticas progresistas
poderemos logralo, dende a unidade de acción, dende o entendemento e a boa disposición,
porque dende o resentimento non se logra a unidade popular; dende o
resentimento o que fomentamos e a medra de cancros políticos que se expanden á
sociedade; dende o resentimento, tan só continuaremos sementando o terreo para
que os de sempre continúen frotándose as mans e queimando o País, deixando ao
pobo indefenso pola nosa irresponsabilidade. Traballemos xuntos polo noso presente, polo noso futuro, polo futuro das xeracións vindeiras; polos que estamos aquí e polos que tiveron que deixar a súa casa e emigrar. Medremos e sexamos maduros. Adiante, agora é o noso momento.
Ningún comentario:
Publicar un comentario