Recoméndovos que leades especial atención este impresionante artigo de opinión que salíu publicado en Sermos Galiza hoxe, 20 de novembro.
"O fascismo precisa amnesia, precisa desmemoria, evita todo o que poida
levar aos reencontros, precisa entregarse en corpo e alma á ardua tarefa
de falsificar os feitos" analiza María Xosé C. Trillo.
As persoas que viviron o golpe de Estado do 1936, en especial os
durísimos anos 40 e 50 , en plena expansión dos resortes da colonización
franquista, desposuídas de case todo: do benestar físico, psíquico,
político e intelectual… asistiron, sen case poder dar un chío, ao
desmantelamento de todo o que as identificaba no seo da súa propia
cultura.
Moit@s desaprenderon a falar galego, catalán, euskera… porque se lles inculcou iso de que a letra con sangue entra, e con tormentos da mente e disuasorios regretazos nas mans.
"Moit@s desaprenderon a falar galego, catalán, euskera… porque se lles inculcou iso de que a letra con sangue entra, e con tormentos da mente e disuasorios regretazos nas mans".
As vítimas do franquismo asumiron, pura lei da sobrevivencia, o que
se podía ou non se podía facer, a legalidade franquista imposta.
Anulada e petrificada polo terror, a cidadanía carece dunha real
vontade de participación e de enerxías para reaccionar ante a inmensa
magnitude das atrocidades despachadas sen miramentos por un réxime que
con tantos aliados contou e que, como é ben sabido, privou á poboación
de case todo no nome da súa cínica austeridade e da consabida épica
franquista de liberar España do monstro con milleiros de cabezas
expresado polo modelo económico e os ideais dunha futura sociedade
tecida con principios, quer comunistas, quer anarquistas.
A proeza épica do fascismo español e a defensa dun modelo de Estado
feito a medida dos intereses da oligarquía capitalista española do
momento, ben valía o ter que soportar o mal menor de facer
fracasar o modelo republicano electo nas urnas no 1936 - onde o pobo
falou porque os pobos tamén se pronunciaron e comezaron a manifestar as
súas realidades nacionais- e apandar cun golpe de Estado, seguido de 40
anos de ditadura severa e constantemente salpimentada con doses de
purísima represión. Represión que se cebou cos sobrevivintes na contenda
e cos seus familiares e que levou ao exilio e á desaparición de tantos,
tamén nenas e nenos aos que privou para sempre de nai, pai e
familiares. O reparto dos bens sociais, naturais e humanos ficou así,
durante moito tempo, reservado para o exclusivo uso e abuso das
privilexiadas familias sometidas de por vida aos designios e caprichos
do ditador, mais cunha ampla marxe para realizar todo tipo de operacións
e de negocios asegurados e garantidos polo único mérito de dobregarse
ante as ordes do único deus-pai-lexislador que Franco representaba para
elas. Todo controlado por dentro e os excedentes a facer divisas fóra.
Un pequeno malestar (fame, desnutrición e miseria mental e
moral) - enfatizaban- pois liberada quedaba a España das poutas do peor
dos inimigos: o diaño encarnado nos ideais do comunismo e do anarquismo
e, de vez, dos nacionalismos históricos que tanto teimaban en
independizarse da gran proeza imperial do feixismo.
É tan absurdo defendelos, entón e agora, como tentar imporlle as
mulleres que deixen de darlle de comer @s fill@s para @s liberar
definitivamente de futuros tormentos que imaxinarios monstros lles
poidesen chegar a producir.
"Tivo a ousadía de matar e gobernar pola eficiencia do seu propio autoritarismo. E tirou, peito para adiante, acompañado por todos os seus seguidores e cómplices".
Porén, así actou Franco, o gran devorador dos monstros que poboaban na imaxinación da xente, quen conseguiu o outo obxectivo
de os implantar eficazmente na realidade e na súa delirante visión da
vida. Deixar á xente con fame e permanente malestar por naceren, por
existiren, por seren diferentes, por pensaren nas antípodas do séquito
dos elixidos, e sempre confortados, pola graza de Deus. Tivo a ousadía
de matar e gobernar pola eficiencia do seu propio autoritarismo. E
tirou, peito para adiante, acompañado por todos os seus seguidores e
cómplices.
Os golpistas só queren mortos anónimos, deitados nunha fosa común,
sen nome e apelidos, sen ritos de condolencia por parte dos seus, sen
testemuñas de vítimas ou vítimas que lles rebenten o tinglado. Nada que
lles lembre a desfeita e a morte que causaron e tempo, moitísimo tempo,
para facer que todo sexa esquecido como se nada do feito acontecese en
realidade, como se as vítimas fosen produto do imaxinario dos que
desprezan o fascismo e non saben ver del máis que as súas vítimas.
Era difícil sabotealos, golpear un sistema férreamente blindado desde
fóra, máis houbo valentes que o intentaron de forma case permanente.
Sabémolo malia o inmenso exercicio que o réxime fixo para desprogramar
calquera resistencia, por mínima que esta fose. Nisto Franco tivo un
tino milimétrico, e admitámolo, un moito de teatral. Foi un asasino,
mais un asasino útil, porque contiña o avance das alternativas ao
sistema capitalista e non puña en cuestión o modelo de explotación
mundial dominante.
"O fascismo precisa amnesia, precisa desmemoria, evita todo o que poida levar aos reencontros, precisa entregarse en corpo e alma á ardua tarefa de falsificar os feitos"
O fascismo precisa amnesia, precisa desmemoria, evita todo o que
poida levar aos reencontros, precisa entregarse en corpo e alma á ardua
tarefa de falsificar os feitos, cambiando os referentes, confundindo de
forma proverbial ao pobo que no fondo- eles saben- sempre
estará sedento de verdades. Se estas se resisten a emerxer, o deber do
fascista é crealas, fabricalas en serie, e en serio, ata lograr moldear
con elas a conciencia colectiva, e deixar pasar o tempo, para que
xerminen definitivamente como o auténtico inconsciente colectivo
acumulado pola historia: Nada foi, non pasou nada. Todo permanece oculto na mesta escuridade.
E logo darse tempo para esquecer a autoría dos feitos e sortear con
éxito a rendición de contas, ata pensar que xa non se ten nin idea de
quen realmente foron aqueles facedores de mentiras que irrumpiron na
historia simulando seren os lexítimos depositarios de espléndidas verdades.
Enganos e mentiras fabricados para ocultar os feitos, para tapar os
crimes e tamén para non ter que soportar que alguén lles recrimine nada.
Pois é case lei histórica que ningún ditador aturou, nin atura, a fama
de ter que selo para sempre. Eis a outra cara do maxistral golpe do
franquismo.
Ningún comentario:
Publicar un comentario